De Niggenäggi (Mundart)

Pscht,-sig emol liislig
mi lieb's Chind!
I glaub,'s goht öbbis umme.
Bisch jetzt emol schtill!
Du,-'s chnarrt un chnurrelet
vo neume hintefüre
un viel fini Glöggli lüte färn.
Los emol, -'s chunnt nöcher.
Hörsch's au?

Was isch des numme?
Henai,'s isch gwüßli
nit de Wind,chalt un rauh,
wo an de Fänschterläde rüttlet.
I hör's genau.
Lueg,-'s goht äne
öbber mit viel Gschnuuf
un em schwere Gang
d'alti Holzschtäge duruf.
Isch nit no eine debi?

De Heilig Sankt Nigglaus schtoht dört!
Un de ander, frogt's Chindli,
wer isch de säll, wo me schwätze hört?
Hejo, des isch doch de Chnächt Ruprächt,
si alte Gsell, sait de Babbe.
Oje, dene lampe ement scho
e sooo langi Bärt im Gsicht!

De eint het e rote Mantel a,
mit ganz glänzige Chnöpf
un e Chaputze dra.
In de Hand hebt'r e Latärnli.
Dört brennt dinne häll
e Chärzelicht für d' Nacht.
Chind chumm, lueg schnäll,
was er macht!

Am Himmel obe lüüchtet hüt
chei Moo, chei Schtärnli
un dusse het's niene me Lüüt.
M'r sehn nit guet, m'r schpitze d' Ohre.
Hinter de Düüre verschtegge m'r is
un luege wunderfitzig zue.
Scho e Rung danze liislig d'Schneeflöggli.
De heilig Maa chlopft grad
mit'm lange Bischofsschtägge
an d' Nochberdüüre a.

Die goht langsam uf.
D' Chindli linse ängschtlig füre
Je,- de Niggenäggi isch cho!
Er schleipft no e schwere Sack,
mit sinere große Riiserruete druf,
ufem Buggel huggepagg
un in d' warmi Schtube ine.
Dört warte alli scho
Grad isch's zobe am Achti gsine.

D' Maidli un d' Buebe,
so isch 's de Bruuch im Land,
sage ihri Schprüchli uf
un singe schöni Lieder.
'S Großmuddi schpielt's Huusörgeli,
an de Wand im Egge.
Denno git's d' Gschängli.
D' Mamme un de Babbe,
dört ufem warme Ofebängli,
die chriege au devo
un de Großvadder,
wenn sälle nit numme
an allem ummebrumme duet.
E paar vo dene fiine Möggeli,
zviel isch jo nit gsund,
verschtegge sie denno,
für's Busi un de Hund.

In de Schtube schmöggt's
ufsmol e sooo guet,

wie ammel scho in de letschte Johre,

noch Nuß, Öpfeli un Süeßem,
noch Bachenem un me,- mmm, -
noch luter fine Sache.
Do git's e Hufe Zügs debi,
wo de Chind Freud mache.

E Rüngli bliebt er no,
de heilig Maa mit sinem Gsell.
Denno gön sie wieder schnäll
un schtiege d' Schtäge äneabe.
Die hän's ement pressant?
Am Waldrand schtoht'r scho parat,
de großi Schlitte vo dene,
mit de Rentierli igschpannt.
Die finde dört nüt zuem Grase.
Lueg, dene lüüchte jo d' Auge
un eins het e roti Nase!

D' Tierli schtön tief im Schnee.
De Chnächt Ruprächt triebt sie fründlig a.
Los emol, wie zart d' Schlitteglöggli lüte.
Usem verschneite Wald gügsle d' Reh
un wunderfitzigi Hase schtelle d' Ohre.
Dene isch's ganz sicher au chalt.


Me cha des alles fascht nit glaube,
wenn's eine nit, wie mir, het sälber gse.
Schad, dängt's Chind, oje
ass de heilig Maa scho gange isch -
aber i hannen doch no gsehne gha.

Jo jo,'s isch wohr,
alli Johr am 6. Dezember
isch's ammel e sowit
un de Niggenäggi wieder do.
So,- 's Chind un si Babbe hän gnueg gse,
am finschtere Platz, usem Verschteck.
Usse isch's efange iisigchalt.
Hüt git's nüt me, dängt's Chind im Eck.
De Babbe sait, 's sig Zit zuem Schloofe go.

Im Huusgang denno luegt's Chind
gschwind in sini suberputzti Schüehli dri,
debi au gli no in d' alti Babbeschlabbe.

In de letschte isch no nie öbbis dinne gsi!

Wüsse cha me aber nie, dängt's Chlei.
'S chönnt au gar nit si, vom Niggenäggi,
ass'r mi vergässe het, nai, nai!

E sottigi Müej het's sich ge, diesmol,
mit'm Putze vo de Schueh.
Jerenai, rueft's Chindli us,
do isch jo öbbis dinne,
d' Schueh sin alli voll!
Hejo, de Niggenäggi, de chunnt scho,

un ganz bschtimmt in jed's Huus,
wo's bravi Chinder git,
het'm emol de Babbe verzellt.

Eins aber, säll verschtoht's Chind nit:

Wie's zugoht un cha si,
ass de Niggenäggi in dere eine Nacht,
uf de ganze Wält
alli Chinder bsuecht
un e sooo vieli Gschängli macht,

diesmol au in d' Babbeschlabbe ine,
wo gar nit putzt sin,
jo lueg emol do!

De Babbe lächlet numme
un sait liis:

Weisch,'s isch e bsunders Gheimnis umen umme.
Jaso, säll het no cheine
usebrocht vo de Chleine.