De Moo (Mundart)

Sag emol,

frogt d'Chindermuus
sine Vatter a,

was isch no säll,
dört obe dra?
De wanderet die ganzi Nacht
un bliebt nit uf de Schtell.
I wott sooo gärn
e Schtuck vo sällem ha!
Weisch du viellicht,
wie me des macht
un an e sone Schtuckli chunnt?
Lueg, siesch's ement nit?
Hüt nacht isch er wieder rund
und lüchtet e so häll.
Isch daaas emol e schöne Chääs!

Do dezue sait d'Vattermuus,
er sähi en scho
am Himmel obe goh,
in aller sinere Pracht.
Des sig de Moo
un öbbe doch chei Chääs!
De Moo sieht numme
vo färn un e so
mängisch noch'm us.
Frässe cha me sälle nit,
au nit drum umme.
Aluege aber scho,
sait d'Chindermuus.
Denno frogt sie,
wieso sieht'r ammel
e so agfrässe us
un worum isch de Moo
mängisch numme halber do?
Chönnte mir nit,
mit dere lange Leitere
hinterem alte Buurehuus,
dört obe ufecho?

Henai, sait d' Vattermuus,
i glaub, de Wäg isch z'wit.
Do hilft eim au
die längschti Leitere nüt.
Un wägem Schtuck vom Moo,
do muesch numme no
e Wiili warte,
bis er usem Schatte
vo de Erde chunnt.
Denno isch er wieder do
un voll un rund.
Müüsli, los emol,
i ha e besseri Idee.
Mir schliiche ufem churze Wäg,
dur de Hüehnergarte,
ins Hüüsli un in Chäller ine.
Dört dinne lit de schönschti Chääs,
au rund un gääl,

so wie de Moo,

im Vorrotschänschterli,
scho d' längschti Zit,
für is parat ufem Däller,
grad wie imme Paradies
un is zuem neh.
Chumm schnäll,
de gömer jetzt go frässe.
Er längt is scho,
für e paar Dääg.
Sälle dört obe,jo,
de chasch ruijg vergässe!