Däpri - Dag

Am e sottige Dag,
do bruch i mini Rueh,
isch m'r 's nit zuem Sage.
I bi wie usbrennt,
ohni Atrieb, hohl un leer,
mängmol mit'm heiße Chopf
un chalte Bei un Händ dezue.
'S goht m'r ächt sauschlächt!

Denno ha i im ringum
un das bi jedem Wätter,
de Chanal grad gschtriche voll.
M'r isch alles z'blöd, total egal.
I bi nit z'wäg.
'S schlot m'r uf de Mage
un 's Dänge schwäbt numme no
e so neume umme,
jo, uf de graue Wulche obe.

I läb wie im Delirium,
dernäbe un verschobe,
wär' so gärn verschwunde.
I weiß nit wie un wo,
am liebschte färn
un ganz wit furt,
im allerletschte Egg,
am beschte e so, wie's Müüsli,
igrollt in sinem Verschtegg,
im chleine Müüsliloch
oder doch wie e Garteschnägg,
verschlupft im Schnäggehüüsli.

Denno wär' i doch no
ender neume niene me
un eifach ewäg vom Flägg,
vo de Schtroß vom Läbe,
viellicht mit em Tarnchäppli uf,
dere Zauberchraft verbunde.

Jo, in sällem Zueschtand,
wo mi nit grad freut,
's isch au ke Zorn debi,
schtand i chraftlos an de Wand,
wie sone blöde Hammel
un weiß nit her un au nit hi.
I cha mi ammel sälber nit verschtoh.

Am e sottige D Ä P R I - Dag,
do goht's m'r wie em lahme Vieh.
'S isch halt emol e so.
I cha mi nit entschiide,
öb i bliibe wott oder ement scho go.
Denno schiß i druf
un zieh mi z'rugg,
hogg neume numme umme do,
ällei, vo früej bis schpot im Bett,
ha Abschtand vo de Sorge
un de Pflichte gno.

I chei m'r mini Pille ine
un sag guet' Nacht, bis morn.
De neui Dag, dusse un dinne,
er wird's scho richte, jo
un loßt d' Sunne wieder schiine.
Me mueß sie ammel
numme seh' un ine lo!