D großi Frog

Wieder emol sinier i do drum umme.
I chumm nit wit.
Au hüt fallt m'r nüt i,
was d'Wohret isch,
ement chönnt si,
öb sälli grüen isch oder blau,
höch, tief un e so witer,
schienbar oder fescht.
Weiß eine des genau?

Das glaub i nit.
Viellicht sin mir jo numme
z'dumm für's Höcheri?
E mänge dungt sich ammel e so schlau.
De schwätzt no wie e Buech,
weiß alles un des genau,
us sinere Sicht- e Obergschiite-
was'm sälbscht isch's Nöcheri,
nit über Gott, wiil's de scho lang
de meischte nümme git.

Wenn's'n no ge dät,
verschtoht de vo de Mänsche nüt.
Schiens isch'r jo scho lang dot.
D'Lüüt sage viel.
D'Wohret sig nit eggig, au nit rund
un heig e Hufe Gsichter.
Me sötti witer dänke, bis uf de Grund
vo allene Sache go, wenn's eine wott.
Denno würd's e mängem lichter,
bi sinem ganze Fruscht.

D'Wohret, säll sig das,
was me ganz real un vordergründig
sieht un hört un mässe cha
un wenn sich öbbis handfescht grife,
am beschte au no ässe loßt.
Sit mine Chindertage isch's mir chlar,
als sälbschbetroge:
Die meischte Lüüt im Weschte, Norde, Süd un Oscht,
sie glaube ender, was nit wohr isch un verloge.

De Sälbschtbschiß het's ement scho immer ge,
zue jedere Zit, bi Tag un Nacht.
Do wird ammel viel verzellt, saumäßig übertriebe,
mängisch au wie Luftballön ufblose.
D' Realitäte sin scho ganz verläbt.
Mir düen is demontiere.
Am Änd denno isch doch nüt übrig bliebe,
als numme schlächti Luft,
am meischte in de Hose.
Säll duet niemed interessiere.
Überall wird me bschisse un verarscht
uf dere no so schöne Wält,
bis emol neume d'Schwarte chracht,
chei Chuehut me de ganzi Prägel hebt.

Hejo, denno, wenn d'Wohret längscht verboge,
nümme zählt un uf de Schtrecki bliebt
un 's beschtohendi Syschtem vom Materielle
sich am Neue riebt.
Bi all dem ganze Mischt,
do dänk i mir in minere Not,
e jedem goht's scho nomol i,
nüt bliebt e so, wie's isch gsi.
I glaub einewäg fescht do dra:

D'Wohret läbt!
Sie isch nit dot
un de Mänsche zuemuetbar!