Sammlerliideschaft

D' Mänsche sammle gern un viel,
Raritäte oder öbbis in de Masse,
e jede Ramsch, Kitsch un Kunscht,
mit un ohni Schtil,
alle Grümpel ammel,
e Zügs un sonigi Sache
us de ganze Wält,
scho au sautüüri oder numme
e so mängs Schtuckli,als e Mueß,
für e Hufe oder nit viel Gäld,
wo eim neume umme gfallt.

Liebivoll wird do verpackt,
säll, wo me gfunde het
oder eifach emol schnäll igsackt,
wägem Gschäftlimache
un au für de Huusgebruch.
Vo Händ zue Händ denno,
wanderet e mängs Teil
dur Schtadt un Land.
E so chunnt's in d' Akzione
un au uf d' Flohmärt.
Dört biete sie die Sache a,
die, wo me suecht.

De rächti Sammler findet ganz v'rzuckt,
des, wasses ächti Sammlerhärz begehrt.
Er sammlet do und sammlet dört.
Er sammlet wie verruckt,
das, was me alles sammle cha.
Die Sammelsucht, sie triebt ihn furt.
Er suecht versässe un mit Ziel,
des, was er no nit het
oder numme emol e so wott ha
un überall öbbis zämme,
das fascht an jedem Ort.

Mängi Lüüt dänke,
asses dem sicher neume fehlt,
er sig halt e Schpinner,
e bizeli gaga, dernäbe un verschobe.
Bi Agebot un Schnäpplijagd,
do isch er ammel grad wie abghobe,
immer guet druf un voll debi.
Er wüehlt sich dure,
chämpft sich ab, oje,
bi Dag un sälbscht no in de Nacht.
Dem dampfe jo scho d' Schueh
un er het e heiseri Schnuure.

Er git nit uf,
chasch dänke Nägeli
un macht nit schlapp, vowägeli.
Er lacht no drüber, jo, henai.
D' Müehj mueß sich schließlig lohne!
Au wenn die Sache no so chlei,
sie müen eifach gsammlet si.
Denno erscht git's e Ruehj.
D' Sammlig wachst mit jedem Schtuck,
mueß jo viel größer werde.
Im Huus isch chum no Platz
un au scho e großi Sauerei, henai.
Hejo, d' Sammlerei isch doch e so schön,
richtig e Liideschaft,
vom ächte Sammler 's Glück
un de tollschti Schatz uf Ärde,
wenn 's au mängi nit verschtön.

Hesch sither au scho e so eine?
Sig emol ehrlig?

Am Änd - im Schtärbe,
denno reiht is alti Simpel,
de liebi Herrgott i,
mit un ohni Grümpel,
in SINI Sammlig, - als luter Ängeli.

D'Zit vergoht allwil, nit wäge nüt,
in Freud un Schmärz.
Un- was isch mit'm Wii?
Er riift am warme Hang,
bichunnt is ächscht no lang,
schlotzt sich e mänge guet,
wenn me'n nit numme sufe duet,

grad e so, wie sälli Lüüt,
in e riesigs Loch ine,
was nit mueß si,
das isch für de Wii z'schad,

sundern gli dra dängt,
do schteggt viel Läbe dinne,
vum Winzer un sinem Härz
un au vo de Sunne,
wo em Wii d'Chraft git
un e Charakter schängt.

Drum gnieß'n doch bi Gott,
de himmlisch Saft vo dene Räbe!
Defür isch'r jo do
un isch's no nit z'schpot.

Bichunnt d'r emol gar nüt me,
denno bisch scho neume halber hi
un gwüßli au bald tot.