Erinnerige

R: Du!
D: Hä?

R: Hesch des gwüßt, ass de Emil uf England übere gmacht het?

D: Jowas,sälle un gli e so wit furt?

R: Hejo, worum au nit?Do chunnt'r emol e weng umme.

D: Aso, jo jo, er het's jo immer scho gärn mit dene Uswärtige gha.Du, was macht no de Emil ächscht dört äne?

R: He, sich witerbilde, glaub i, scho zuem dritte Mol.

D: So so, henu, de wird's öbbe neume nötig ha, hä?

R: Worum meinsch?

D: Jo, säll isch doch emol eidütig chlar.Sunscht wäri de scho lang wieder do.In de Schuel sällemols,do isch 'r jo au nit grad de Beschti gsi.

R: Das isch wohr, aber e saumäßigi Ibildig het de Emil immer scho gha, weisch no?Un au e sone großi Schnuure-un schöni schwarzi Logge, jessesnai, wie die Maidli dörtmols ab dem gschwärmt hän, nit zuem Sage.

D: Jo jo, i cha mi no guet erinnere.De isch sällemols scho e so igbildet gsi, asser gmeint het, si Brätt vorem Hirni sig us Mahagoni.

R: Du, weisch's no, wie de Emil mit sinere große Schnuure ammel gsait het, er wotti numme d' Lüüt zuem Dänge aschtoße.

D: Grad no de Emil. Er het mir emol debi 's Bei gschtellt. Denno ha i lieber
sofort ghandlet un'm eini bache.I ha dem Dubel no de gueti Root ge, er chönnti zerschtmol sälber dänge lere un nit e so viel an de Lüüt ummesäge.

R: Un, het's öbbis brocht bi sällem?

D: Jo, mir sin denno doch no zämme go aschtoße gange, ins Schtammlokal.Er het mi do no ganz nätt iglade.

R: Aha, hejojo, de meinsch, me müeßt d'Lüüt nit zuem Nochdänge bringe, sundern zuem Vorusdänge?

D:Das chönnt me au e so sage, jo jo. Du chasch aber mini Gedange scho sauguet usdrugge. Säll hani scho immer an d'r bewunderet.-Debi bisch jetzte du no gar nie in England gsine, hä?

R: Nai, nä-ä, i dänk mängmol, me brucht sich nümme witerbilde.'S längt doch, wenn die andere verblöde.

D: Dere Meinig schließ i mi voll a.Du los, weisch no, wo de Lehrer ammel zue de ganze Klass gsait het, ass mir alli e so blöd sige un vo uns numme 70% dure chämte? Denno het doch de Emil emol sini großi Gosche nit halte chönne un het em Lehrer gsait, ass mir doch gar nit e so viel sin.

R: Jo jo, do chasch wieder emol seh, wie's Läbe e so schpielt.

D: Hä?

R: I mein numme, de chlei Bachel ghört hüt zue de Schickeria.

D: Henai, de? Het de dir des gschriebe?Ement BmB?

R: Nai, des nit, aber er isch emol churz do gsi un het e Fründ debi gha, mit BMW.

D: Waaas, wo bi i do gsi?

R: Los, dini Dängwiis isch m'r jo bechannt, aber eine vo dene Hällseher bi i no nit.I glaub, de bisch sällemols chrank gsi, heigsch wäge dinere Schlächtigkeit un Schwindlerei, wo di ammel e so liicht afalle dät, nit cho chönne. Churz, LMAA gsait.

D: He gopferdelli, ha i des e so sälber gsait?

R: Hejo, am Telifon, weisch des nümme? Chomisch isch's numme, ass de Emil am andere Dag zue m'r gmeint het, do lauft eine im Dorf umme, de erinneret 'n eifach neume an e alte Schuelchamerad, dem me sällemols Dudel gsait het.

D: Un denno, was heschem verzellt?

R: He, natürlig nit d 'Wohret, wasses gsi isch, wil du's bisch.

D: Das isch aber emol nätt vo d'r, aber e bizzeli öbbis han i scho gha

R: Jaso, säll weiß i scho, i chenn di jo.

D: Was meinsch?

R: He, e Abneigig gäge's e wengeli Hochgeischtigi vom Emil un e Feigheit vorem Fründ, wie me e so sait, gäll?

D: Also weisch, mi wunderet's allewil no, was du für e gueti Mänschechenntnis hesch,--- wo de Emil doch scho e so lang furt gsi isch un sich witerbildet het.

R: Des het nüt zuem Sage. De Charakter bliebt ammel einewäg de glichi un luegt us de ganze Verbildige scho wiedermol neume use.Zuedem bisch du jo lieber deheim. Do git's no gnueg zuem due.

D: Henai, bi mir au?Meinsch?

R: Hejo, erscht rächt , bi dene viele Fänschter,---wo de hesch,--- am Charakter mein i.