De letschti Schneemaa (Mundart)

Do schtoht'r no,
hinter unsrem Huus,
in sällem Eck,
de chalti Maa.
Schön sieht'r würkli nümme us.
Er luegt mi truurig a.
De Huet rutscht'm in si Gsicht.
D' Rüeblinase het'm
au öbber agfrässe
un er schtützt sich,
scho ganz chrumm
un ohni z'chlage,
mit letschter Chraft no ab,
uf sinem alte Bäse.
Chlei isch'r gworde
un e sooo schlapp.
Nai, Früehlig heißt nit sini Zit.
De duet'm garnit guet.
Furt sin alli Chinder,
wonnen zämme baut hän.
Jo,was isch das für e Freud gsi.
Jerenai, jetzt chunnsch emol go luege,
er cheit scho in sich sälber dri.

Wo de Schneemaa gescht isch gschtande,
do findisch hüt numme no
si Huet un Bäse liege,
im Gras an de Huuswand
un e chleine, nasse Fläck.
De putzt denno d' liebi Sunne,
mit'm gröschte Vergnüege wieder weg.
Us de allerletschte, chalte Brise,
hört me no de Schneemaa lislig ruune:

So, jetzt mueß i verreise go,
do usem schöne Land.
'S isch emol grad 's bescht
un hilft m'r alles nüt,
wil i doch nit andersch cha,
ihr große un au chleine Lüüt.
De Früehlig, er hebt mi nit fescht.
Also, machet's guet mitnand.
'S het mir bi euch gfalle.
Denno bis zuem nächschte Winter
un dänget alli dra,
uf de gliiche Matte wieder,
mini liebi Chinder.

Adiö zämme,
sait euch
de letschti Schneemaa!